شبه پارادوکس یابلو

a) این جمله صادق است.

a صادق است اگر صادق باشد. a کاذب است اگر کاذب باشد. و از طرفی هیچ دستاویزی هم نداریم که صدق و کذب این جمله را تعیین کنیم. درنتیجه ظاهرا نه صادق است و نه کاذب. (اقتباس از منطق، گراهام پریست، بهرام اسدیان، نشرماهی، صفحه ۵۹ و ۶۰)

با شیوه پارادوکس یابلو هم میتوان چنین پارادوکسی ترتیب داد:

S1) همه جملات بعد صادق‌اند

S2) همه جملات بعد صادق‌اند

S3) همه جملات بعد صادق‌اند

  .

  .

  .

یا به شیوه خود یابلو:

S1) For all k>1, Sk is true

S2) For all k>2, Sk is true

S3) For all k>3, Sk is true

  .

  .

  .

خوب Sn صادق است اگر صادق باشد (فهمش ساده است)

و Sn کاذب است اگر کاذب باشد:

Sn) For all k>n, Sk is true -> F

Sn) For some k>n, Sk is untrue -> T

یعنی دست کم یک Sk بزرگتر از n کاذب است. در نتیجه  Sn کاذب است.

در اینجا هم دستاویزی برای تعیین صدق و کذب جمله نداریم و درنتیجه انگار باید بپذیریم که Sn نه صادق است و نه کاذب.

در حالی که پارادوکس یابلو اصل اجتماع نقیضین را به چالش می‌کشد، پارادوکس بالا اصل طرد شق ثالث یا ارتفاع نقیضین را به چالش می‌کشد. و واضح است که راه حل تارسکی برای این دو پارادوکس کارا نیست (چون خود ارجاع نیستند). انگار باید فکری به حال اصل دو ارزشی کرد!

نکته دوم اینکه در تمام پارادوکسها با اصول و قواعد کلاسیک برهان می‌اوریم.

نکته جالب توجه دیگر ساختار مشابه و هم ارزی پارادوکس یابلو و پارادوکس دروغگو؛ و دو پارادوکس بالا است. به عبارت دیگر پارادوکسهای خود ارجاع به پارادوکسهای غیر خود ارجاع قابل تبدیل‌اند.